Pięć lat temu Lamb znalazł się w stanie śpiączki, gdy oboje członkowie zespołu podjęli się realizacji solowych projektów. Macierzysta grupa nie pozwoliła im jednak zapomnieć o sobie i oto niespodziewanie muzyczni uwodziciele z Manchesteru znów zaczęli występować na żywo pod legendarną nazwą. Już 14 sierpnia wystąpią przed publicznością warszawskiego Palladium, a tymczasem o nastrojach panujących w reaktywowanym Lamb opowiada Onetowi Lou Rhodes. Jeszcze nie tak dawno, gdy rozpoczynałaś karierę solową, powiedziałaś, że wątpisz w swój powrót do muzyki elektronicznej. Musiałaś chyba zrewidować zdanie? LOU RHODES: Na to wygląda. Nie wykluczyłam definitywnie powrotu do elektroniki, ale z myślą o płytach solowych chciałam nagrywać zupełnie inną muzykę. Komponuję teraz zresztą materiał na swój trzeci autorski album. Kariera solowa pozwala mi zaspokoić potrzebę grania akustycznych piosenek, więc mogę powrócić także do repertuaru Lamb. Jedno i drugie daje mi jednakowo wiele satysfakcji. Najważniejsza jest różnorodność, ona nadaje życiu urok [śmiech]. To ciekawe, że do reaktywacji Lamb dochodzi akurat w momencie, gdy jesteś zajęta autorskimi nagraniami. Zwłaszcza, że nie zanosiło się na rychły powrót zespołu. To prawda. Po tym jak pięć lat temu zawiesiliśmy działalność, nikt nie mógł przewidzieć, że Lamb kiedykolwiek pojawi się na nowo. Właśnie dlatego, że powrót odbył się znienacka, czujemy się jednak szczególnie podekscytowani. Ciężko przewidzieć co stanie się w przyszłości, a ja nie mogłam spodziewać się, że będę teraz występować znów z Lamb i jednocześnie komponować akustyczne piosenki. Nie ma jednak sprzeczności w tym, co robię, bo oba projekty pozwalają mi ujawnić różne oblicza. To wspaniale, że mam taką możliwość! Właściwie już do muzyki Lamb wnosiłaś pewną folkową wrażliwość. Moim celem jest zawsze pisanie piosenek. Lamb narzucało określone metody produkcji nagrań, ale w gruncie rzeczy jego utwory pod pewnym względem przypominają to, co robię solo. Po prostu są tworzone z potrzeby serca. Gdy chwyciłaś za gitarę akustyczną, brytyjska prasa pisała, że nagle odkryłaś w sobie hipiskę. Myślę, że w Lamb też jest coś z hipisiarstwa [śmiech]. Zawsze wyznawaliśmy pewien idealizm. A jak wrażenia po pierwszych koncertach Lamb po pięcioletniej przerwie? Och, jestem wniebowzięta! Publiczność jest po prostu wspaniała. Zanim zaczęliśmy grać na festiwalach, zagraliśmy na próbę jeden koncert w Brighton, gdzie mieszka teraz Andy. Wystąpiliśmy pod nazwą Baby Sheep, aby uniknąć zamieszania, ale wieść o naszym powrocie zdążyła się rozejść i bilety wyprzedały się niemal natychmiast. Trzy dni temu miał z kolei miejsce nasz pierwszy koncert w Bułgarii. Okazało się, że mamy tam bardzo lojalnych fanów. To chyba najlepszy dowód na to, że muzyka Lamb wytrzymała próbę czasu? Słuszna uwaga. Rzeczywiście na to wygląda. Czy trudno było jednak powrócić do repertuaru, którego nie wykonywaliście od tak dawna? Nie, poszło nam to niespodziewanie łatwo. Już na pierwszych próbach odkryłam, że wszystkie utwory Lamb tkwią wciąż we mnie. Czułam się jakbym spotkała na nowo dawno nie widzianego przyjaciela. Andy poddał jednak stare kompozycje pewnym rearanżacjom, wykorzystując kilka technologicznych tricków. Co by nie mówić, te kawałki zdążyły się już nieco zestarzeć. Muzyka elektroniczna przechodzi w końcu bardzo dynamiczne zmiany. Starasz się je śledzić? Raczej nie. Jestem umiarkowaną entuzjastką elektroniki, ponieważ zawsze brakowało mi w niej piosenek. Właśnie to odróżniało Lamb od wielu innych wykonawców, że jako jedni z nielicznych pisaliśmy piosenki. Lubię czasem posłuchać jakichś syntetycznych dźwięków, ale tylko wtedy, gdy jestem sama lub gdy wybiorę się do klubu. W takich okolicznościach ta muzyka sprawdza się najlepiej. Rozważaliście już z Andym nagranie jakiegoś nowego materiału? Na razie nie myślimy o tym, staramy się cieszyć koncertami. Nie wykluczam, że coś nagramy, ale nie chcę sobie tym teraz zaprzątać głowy. Od dawna w sferze planów pozostaje wydanie koncertowej płyty i DVD Lamb. Czy to wydawnictwo w ogóle się ukaże? Bardzo chcielibyśmy, by ukazało się jak najszybciej. Zbyt długo już zwlekamy ze sfinalizowaniem tego przedsięwzięcia, więc czas już najwyższy. Praca nad nim jest już jednak na ukończeniu. 14 sierpnia zawitacie do Polski. Masz jakieś oczekiwania względem koncertu w Warszawie? Liczę na jakąś miłą niespodziankę. Myślę, że może być tak jak z występem w Bułgarii - graliśmy tam po raz pierwszy i spotkaliśmy się ze znakomitym przyjęciem. Przyjazd do Polski jest dla nas pewnym wyzwaniem, więc już teraz jesteśmy nim zaaferowani.

muzyka na spotkanie z przyjaciółmi